Πώς να ζήσεις με την απουσία;

Είναι εύκολο να περιγράφεις κάτι αν δεν το έχεις ζήσει. Η μία λέξη διαδέχεται την άλλη έτσι απλά, σαν να φτιάχνεις παζλ. Η πρόταση κουμπώνει με την προηγούμενη, χωρίς συναισθηματισμούς, χωρίς αλληγορίες,  χωρίς καταπιεσμένα θέλω να βγαίνουν στην επιφάνεια πριν προλάβεις να μιλήσεις. Πώς μπορείς να ξέρεις όμως αν δεν το έχεις ζήσει; Πώς μπορείς να μιλήσεις για μια κατάσταση που δεν περιγράφεται με λόγια; Πώς, αλήθεια, να ζήσεις με την απουσία;

Σίγουρα είναι πολύ πιο εύκολο να το λες, παρά να το κάνεις. Θέλει γερό στομάχι μανάρι μου για να δεχθείς να αγαπάς κάποιον που δεν έχεις. Να μάθεις να επικοινωνείς μέσα από μια οθόνη, να δέχεσαι μια παρουσία που δεν είναι υπαρκτή. Να αρκείσαι σε ένα τηλεφώνημα για να ξέρεις ότι ο άλλος είναι καλά, ενώ το πού βρίσκεται και τι κάνει είναι παντελώς άγνωστο τις περισσότερες φορές.

Μπορείς να εκτιμήσεις ένα χάδι που δεν πήρες ποτέ; Να αφεθείς σε μια αγκαλιά χωρίς να την έχεις; Να κλάψεις μόνη σου, χωρίς έναν ώμο να σε παρηγορεί; Έχεις άραγε τη δύναμη να γνωρίζεις ότι ο άνθρωπός σου είναι κάπου εκεί έξω, αλλά δεν είναι μαζί σου, κοντά σου; Τον έχεις, αλλά δεν τον έχεις… Δε μπορείς να διαβάσεις τη γλώσσα του σώματός του, δεν μπορείς να τον αγκαλιάσεις και να τον φιλήσεις, δεν μπορείς ν’ αποκοιμηθείς με τον ήχο της καρδιάς του να ηχεί στ’ αυτιά σου.

Θέλει δύναμη και αγάπη η απουσία. Θέλει θυσίες η απόσταση. Καθημερινά θυσιάζεις λίγο από το χρόνο σου αρχικά για να χωνέψεις ότι άλλη μια μέρα θα ξυπνήσεις και δεν θα είναι εκεί. Άλλη μια μέρα θα πρέπει να δώσεις μάχη με το εγώ σου και να πάρεις τη μεγάλη απόφαση να δώσεις εμπιστοσύνη σε ένα πρόσωπο που δεν βρίσκεται κοντά.

Μεγάλο στοίχημα ε; Το μεγαλύτερο θα είναι αυτό για τον εαυτό σου. Μπορείς να το αντέξεις; Μπορείς να δουλέψεις καθημερινά πάνω σε κάτι δίχως τη φυσική παρουσία; Αν μπορέσεις, δεν κερδίζεις μόνο έναν άνθρωπο. Κερδίζεις εσένα. Είναι τεράστιο κατόρθωμα να βάλεις το «εγώ» πίσω για το «μαζί», ενώ στην ουσία είσαι μόνος. Αυτό ναι, παραδέχομαι είναι το πιο δύσκολο να περιγραφεί με λόγια…