14 ημέρες ζωής

Αν γεννιόσουν με 14 ημέρες ζωής τι θα έκανες;

Έτσι γεννιέται η πεταλούδα, σκίζει μαρτυρικά ένα κουκούλι για να ζήσει, πετάει φαινομενικά ελύθερη, γεμίζει χρώματα και σχήματα και μετά πέφτει αργά πάνω στη γη και πεθαίνει , σαν ένα φύλλο που αργά πέφτει και ταξιδεύει απ’ τα ψηλά κλαδιά, αιωρούμενο δεξιά αριστερά σαν έρμαιο του αέρα, μέχρι να ακουμπήσει ειρηνικά, παραδωμένο στην μοίρα του, για να ολοκληρωθεί ένας κύκλος στη γη.

Η πεταλούδα πετάει φαινομενικά ελεύθερη. Φαινομενικά, γιατί κι αυτή είναι δέσμια των 14 ημερών ζωής της. Πετάει, γιατί αυτό μπορεί να κάνει. Εκμεταλλεύεται στο έπακρο ό,τι της δίνεται. Εγώ κι εσύ δεν έχουμε 14 μέρες ζωής, αλλά πολύ περισσότερο. Το ερώτημα είναι, εκμεταλλευόμαστε στο έπακρο ό,τι μας δίνεται; Κάνουμε ό,τι μπορούμε; Όσο αφελής κι αν φαίνεται η σύγκριση με την πεταλούδα, αποκτά ξεκάθαρο νόημα την στιγμή που σκέφτεσαι πόσες ώρες απ’ τη ζωή σου έχεις χάσει απλά σκρολλάροντας. Απλά σκοτώνοντας τον χρόνο σου.

Έχουμε την πολυτέλεια να το κάνουμε αυτό γιατί έχουμε την επιλογή της επιλογής. Μπορεί να είμαστε..”μοιρολατρικά” κι εμείς δεμένοι στο χρονικό deadline του θανάτου αλλά για ‘μας δεν περιορίζεται όλο το θέμα της ζωής μας εκεί. Έχουμε έναν περιορισμένου μεγέθους καμβά αλλά απεριόριστα χρώματα. Κι επιλέγουμε εμείς τι χρώμα μπογιές θα βάλουμε στον καμβά που λέγεται ζωή.

Ένας στίχος που πάντα μου φαινόταν εξαιρετικός λέει: “There’s a time to live, but isn’t it strange, as soon as you’re born, you’re dying”. Και όντως, γεννιέσαι. Αλλά μετά, αρχίζεις να ζεις ή να πεθαίνεις;…

Το θέμα μάλλον δεν είναι εκεί αλλά στο πώς γεμίζεις το ενδιάμεσο ανάμεσα στην αρχή και το τέλος, ή μάλλον καλύτερα, τεχνικότερα, ανάμεσα στην χρονική στιγμή Άλφα και την χρονική στιγμή Βήτα, γιατί το ενδιάμεσο θα αποτελείται από χρονικές στιγμές, που άλλες θα διαρκέσουν ένα δευτερόλεπτο κι άλλες θα μπορέσουν να ξεπεράσουν το χρονικό πεπερασμένο και να μείνουν για πάντα χαραγμένες στην αιωνιότητα.