17 ξανά…

Koίταξε το ημερολόγιο που ήταν κρεμασμένο στον τοίχο, ήταν πια 2017 . Αυτομάτως κοίταξε με προσοχή το πρόσωπο της στον καθρέφτη. Παρατήρησε τις ρυτίδες που είχαν αρχίσει να σχηματίζονται, το δέρμα της που δεν ήταν ίδιο με εκείνο στα 20 της χρόνια.

“Πέρασαν τα χρόνια,vμεγάλωσα.vΜακάρι να γυρνούσα ξανά στα 17 μου χρόνια,vεκεί που όλα ήταν διαφορετικά. Εκεί που ήμουν πιο όμορφη, πιο φρέσκια,vεκεί που είχα όλη τη ζωή μπροστά μου. Θα τα έκανα όλα διαφορετικά, θα ήταν αλλιώς η ζωή μου”.

Το πρόσωπο στον καθρέφτη ήταν τώρα θλιμμένο, το βλέμμα νοσταλγικό.

Πόσοι δεν είναι αυτοί που έχουν κάνει την ίδια ευχή; Να γυρνούσαν το χρόνο πίσω,να ζούσαν τα χρόνια που ήταν νέοι έστω για μια φορά ακόμη. Να ζούσαν ξανά τα πρώτα χτυποκάρδια, την ανεμελιά των παιδικών χρόνων, λίγες μέρες στο σχολείο.

Πόσοι όμως είναι οι άνθρωποι εκείνοι που είναι ευτυχισμένοι με το δώρο αυτό που λέγεται ζωή; Πόσοι είναι αυτοί που έζησαν γεμάτα τα χρόνια που ήταν μικροί και τώρα είναι πλήρως εναρμονισμένοι με το γεγονός ότι είναι έτοιμοι να ζήσουν άλλα πράγματα, καινούρια; Κανείς δε λέει ότι θα είναι καλύτερα, μα κανείς επίσης ότι θα είναι και χειρότερα. Πόσοι είναι εκείνοι που κοιτιούνται τελικά στον καθρέφτη και νιώθουν όμορφοι ανεξάρτητα με την ηλικία τους; Πόσοι νιώθουν ότι η ηλικία είναι μόνο ένας αριθμός που φανερώνει απλώς μια καινούρια περίοδο στη ζωή;

Πόσοι είναι εκείνοι που έχουν καταλάβει πως η ίδια η ζωή είναι απλώς ένα σύνολο στιγμών, εσύ είσαι εκείνος που επιλέγεις αν θα υπερτερούν οι καλές στιγμές από τις άσχημες. Είσαι εκείνος που έχει την επιλογή αν η ηλικία είναι εμπόδιο στην καθημερινότητα του για να κάνει όσα όνειρα έχει πραγματικότητα. Κανείς δεν είναι υπεύθυνος για να ορίζει τα πρέπει στις ζωές των υπολοίπων, δεν υπάρχουν τα πρέπει. Μόνο πραγματική θέληση υπάρχει που μπορεί να υπερνικήσει κάθε φαινομενική δυσκολία.

Και τέλος πόσοι είναι εκείνοι που ξέρουν πως όσο όμορφος και να είσαι εξωτερικά, αν δεν νιώθεις καλά με τον εαυτό σου, ποτέ δε θα μπορέσεις να είσαι αληθινός. Και το να είσαι αληθινός είναι η μόνη πραγματική αλλά και μόνιμη ομορφιά που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος .

Μετά από αυτές τις σκέψεις το πρόσωπο στον καθρέφτη φάνηκε να φωτίστηκε και ένα μικρό δειλό χαμόγελο εμφανίστηκε. Αυτό που έβλεπε την ικανοποιούσε. Είχε τελικά καμία σημασία που δεν ήταν 17; Εξάλλου έχει την ίδια θέληση για ζωή όπως είχε και τότε.

Μήπως τελικά τώρα είναι η ευκαιρία να ζήσει ακόμη καλύτερα και από τότε; Ποιος την εμποδίζει;