20+ Nightmare (part 1)

Μπαίνεις κλαίγοντας στο δωμάτιο σου, δεν σε άφησαν να δεις λίγο ακόμα τηλεόραση και ας το είχαν υποσχεθεί. Είσαι 7 χρονών. Τότε πήρες την απόφαση ότι θες να μεγαλώσεις για να κάνεις ότι θέλεις, για να βλέπεις όση ώρα τηλεόραση θες και να τρως πολλά παγωτά.
Μπαίνεις κλαίγοντας στο δωμάτιο σου, δεν θες να κανείς πλέον ό,τι θες. Είσαι 20+. Θες πίσω το παιδάκι που ήσουν τότε, που δεν νοιαζόσουν για τίποτε άλλο παρά μονό για το παιχνίδι. Welcome στην άλλη όχθη, στην όχθη των μεγάλων.
Τελείωσες το πανεπιστήμιο, τελείωσες και μεταπτυχιακό, ένα ένα τα μαξιλαράκια φεύγουν. Και εσύ προσγειώνεσαι απότομα σαν καρπούζι. Πλέον δεν είσαι το κοριτσάκι του μπαμπά και της μαμάς, είσαι μια γαϊδούρα και πρέπει να πάρεις την ζωή σου στα χέρια σου, να βρεις μια δουλειά, να μάθεις να ζεις μόνη σου, να πληρώνεις τους λογαριασμούς σου, να πηγαίνεις σούπερ μάρκετ και το κυριότερο να δέχεσαι τα αποξέσματα των αποφάσεων σου γιατί είσαι μεγάλη και πλέον πρέπει να ξέρεις για την ζωή.
Το λάθος των ελληνικών πανεπιστήμιων είναι ότι δεν σε προϊδεάζουν για το τέρας που βρίσκεται εκεί έξω που καραδοκεί, για τις κατραπακιές που θα φας στην ζωή σου. Δεν σου είπαν για τα αφεντικά που θα σε εκμεταλλευτούν, για τα ωράρια all day all night στην δουλειά χωρίς τις υπερωρίες φυσικά. Όχι εσύ θα γίνεις επιστήμονας, θα προσφέρεις έργο.
Γελάς και αναστενάζεις πάνω από το δεύτερο κοκτέιλ σου. Είναι τρομακτική η άλλη όχθη, η όχθη των μεγάλων άλλα σκέψου την χαρά όταν πλήρωσες ΕΣΥ μόνη σου τους λογαριασμούς σου-και ας ξέμεινες τον υπόλοιπο μήνα- χωρίς να δώσει τίποτα ο μπαμπάκας ή όταν σταμάτησες πλέον τα ψώνια δίχως να υπάρχει αύριο στα ZARA γιατί σκέφτηκες ότι πρέπει να φτιάξεις στο σπίτι την βρύση.
Δεν είναι τόσο άσχημα η άλλη όχθη, πλέον έχει γίνει δύσκολη γιατί πλέον παλεύεις να επιβιώσεις και όχι να ζήσεις. Κάθε νίκη μικρή και μεγάλη θα είναι τεράστιας σημασίας γιατί το έκανες εσύ μόνη σου χωρίς βοήθεια.