Εμείς και τα ψυχολογικά μας

Δεν είμαι πάντα αυτό που φαίνομαι. Κανείς μας δεν είναι… Άνθρωποι χαμογελαστοί καθημερινά κουβαλάνε ένα σταυρό που μόνο οι ίδιοι ξέρουν. Λες από μέσα σου «αυτός είναι η χαρά της ζωής» καθώς τον βλέπεις να χαμογελά σε αγνώστους, να παραχωρεί τη θέση του στα μέσα μαζικής μεταφοράς, να προσφέρεται να περάσει απέναντι στο δρόμο μια κυρία τρίτης ηλικίας…

Τον βλέπεις εκεί, μπροστά σου, κι όμως δεν φαντάζεσαι τι συμβαίνει στη ζωή του. Το αγνοείς, δεν θες να ξέρεις και σε τελική ανάλυση δεν σε νοιάζει κιόλας. Απ’ τη στιγμή που τον βλέπεις να χαμογελά πάει να πει ότι δεν έχει πιο σοβαρά προβλήματα από σένα σωστά; Λάθος! Πολλοί άνθρωποι περνάνε δύσκολα αλλά παρ’ όλα αυτά δεν επιθυμούν να περνάνε την αρνητική τους ενέργεια στους άλλους…

Δεν θέλουν να τους «μαυρίζουν» με τα δικά τους προβλήματα γιατί το περνάνε μέσα τους. 

Ότι κι αν είναι το αντιμετωπίζουν σιωπηλά και με αξιοπρέπεια, χωρίς να χρειάζονται κάποιον να τους προσφέρει τη δήθεν συμπόνια του. Γιατί, ας είμαστε ειλικρινείς μεταξύ μας, κανέναν δεν καταλαβαίνουμε απόλυτα και κανείς δεν καταλαβαίνει εμάς.

Ο καθένας έχει το δικό του χαρακτήρα και αντιδρά διαφορετικά σε κάθε πρόβλημα. Νιώθει διαφορετικά την κάθε κατάσταση και την προσεγγίζει απ τη δική του οπτική γωνία. Ένα δευτερεύον για σένα ζήτημα μπορεί να είναι μείζονος σημασίας για κάποιον άλλον.

Δεν υπάρχουν λιγότερο ή περισσότερο σημαντικά προβλήματα και ο καθένας αντιδρά σ αυτά ανάλογα με το χαρακτήρα του. Υπάρχουν κάποιοι που χρειάζονται να το μοιραστούν με κάποιον, να το συζητήσουν. Υπάρχουν άλλοι που δε νιώθουν έτσι, που τα κρατούν για τον εαυτό τους και το παλεύουν μόνοι τους. 

Απαντήσεις του στυλ «σε καταλαβαίνω, έχω υπάρξει στη θέση σου», είναι τουλάχιστον προσβλητικές κατ’ εμέ γι’ αυτούς τους ανθρώπους. Μπορεί να έχεις περάσει κάτι ανάλογο. Δεν διαφωνώ. Αλλά ποτέ δε θα μπορέσεις να μπεις στη θέση μου, να δεις τον κόσμο με τα μάτια μου, να νιώσεις όπως νιώθω.

Κανείς δε μπορεί να το κάνει αυτό γιατί κανείς δεν είναι εγώ. Κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός, επομένως πώς μπορούμε να πούμε ότι έχουμε υπάρξει στη θέση του; Ναι, έχουμε βρεθεί αντιμέτωποι μ’ ένα αντίστοιχο πρόβλημα, αλλά δεν έχουμε το μυαλό που έχει, ούτε τα δεδομένα που έχει.

Επομένως μπορούμε να πούμε με ειλικρίνεια ότι καταλαβαίνουμε και να το εννοούμε κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες;

Η γνώμη μου είναι πως όχι. Καθένας από εμάς έχει τα δικά του ψυχολογικά. Γι’ αυτό άλλωστε και λέγονται ψυχολογικά, αφορούν τον εσωτερικό κόσμο ενός και μόνο ατόμου. Είναι κάτι δικό σου και δικό μου ολότελα. Είναι τα ψυχολογικά μας.