Η ειρωνεία μου κρύβει πολλά περισσότερα απ’ όσα νομίζεις

Ειρωνεύομαι από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου και το κάνω με μεγάλη επιτυχία. Άλλοι λατρεύουν την ειρωνεία μου, γιατί επικοινωνούμε με τον ίδιο τρόπο. Άλλοι ίσως όχι και τόσο. Το ίδιο συμβαίνει και σε όλους τους απανταχού είρωνες.

Ειρωνεύομαι γιατί εκείνη τη στιγμή, οποιαδήποτε άλλη απάντηση μου πέρασε από το μυαλό, σε καμία περίπτωση δεν έπρεπε να ακουστεί. Κι όχι γιατί φοβάμαι ούτε γιατί δειλιάζω. Απλά βαριέμαι. Κουράζομαι ψυχικά. Είναι κάτι που εσύ δεν μπορείς να καταλάβεις. Προσπαθώντας να λογικέψεις την ειρωνεία μου, θα θεωρήσεις πως τα λεγόμενα μου στάζουν φαρμάκι και θα σ΄ εκνευρίσουν. Η αλήθεια όμως είναι, ότι την αυθόρμητη απάντηση μου δε θα τη σήκωνες. Εκεί που δε σηκώνει αλήθειες πικρές, λόγια που δεν είσαι έτοιμος ν’ ακούσεις, η ειρωνεία μου απλά προσπαθεί να ελαφρύνει το κλίμα. Προσπαθεί να σε κάνει να δεις το θέμα με περισσότερο χιούμορ και χαλαρότητα έτσι ώστε να μη χρειαστεί να έρθει η καταστροφή.

Δες το κι απ’ την άλλη. Πριν σε ειρωνευτώ έχω φανταστεί σε fast forward όλη την εξέλιξη μετά την πραγματική μου απάντηση. Έχω δει εσένα να μου αδειάζεις το ποτήρι κατάμουτρα και να φεύγεις φωνάζοντας. Έχω δει ένα ολόκληρο καβγά, κατά τη διάρκεια του οποίου οι 9 στις 10 λέξεις είναι ακατάλληλες για ανηλίκους. Σε προστατεύω λοιπόν, από την ξεφτίλα πρώτον, και δεύτερον από τον ίδιο σου τον εαυτό. Για να μη σε φέρω σε δύσκολη θέση, γιατί μετά που οι εντάσεις θα πέσουν, εσύ θα σκεφτείς τα λόγια μου, θα δεις ότι έχω δίκιο, από εγωισμό δεν θα θελήσεις να το παραδεχτείς και περίπτωση να ζητήσεις συγγνώμη δεν υπάρχει. Τέτοιες καταστάσεις προσπαθώ να τις αποφεύγω, δεν έχω πάντα όρεξη και υπομονή για επιχειρηματολογίες και αναλύσεις.

Άλλες φορές πάλι, ειρωνεύομαι για να μπεις στο νόημα. Δεν θέλω ν’ αρχίσω να γκρινιάζω,-
ξέρω ότι δεν σ’ αρέσει-, δεν θέλω ν’ αρχίσω να μιλάω ακατάπαυστα για όλα αυτά που θα ήθελα πολύ να είχες κάνει αλλά εσύ πέρα βρέχει. Σου πετάω το μπαλάκι λοιπόν. Είναι σειρά σου τώρα να με ηρεμήσεις. Να μου πεις αυτά που θέλω ν΄ακούσω. Η ειρωνεία μου είναι σαν ένας μικρός πρόλογος. Σε προϊδεάζω για το πως νιώθω και για το ότι το μάτι μου γυαλίζει, δεν το βλέπεις; Χειρίσου το όμορφα και έξυπνα. Αυτή η ειρωνεία δεν είναι για να την προσπεράσεις κι αν το κάνεις μη μου ζητήσεις τα ρέστα. Ήρθε η ώρα να βγω εκτός εαυτού. Όταν με πιάνει η τρέλα απαιτώ. Απαιτώ ν’ ακούσω αλήθειες και ξεκάθαρα πράγματα. Τα ναι ή τα όχι σου. Είναι η τελευταία σου ευκαιρία να μου δείξεις τι αξίζεις. Μπορώ να διαχειριστώ και τα δύο το ίδιο. Θα τα εκτιμήσω και τα δύο. Είναι σαν να ψάχνω να σου κρεμάσω μια ταμπέλα. Το ναι και το όχι σου σε καθιστούν το ίδιο τίμιο. Άσχετα αν το ναι σου με χαροποιεί και το όχι σου με στεναχωρεί. Προσπαθώ ξέρεις, προσπαθώ σκληρά να μην σου κρεμάσω την ταμπέλα του <<μαλάκα>>. Αν θες κι εσύ να τη γλιτώσεις δυο λέξεις μόνο μη μου πεις. <<Ίσως>> και <<μπορεί>>. Λέξεις μηδενικές για μένα, που ανάθεμα την ώρα που τις πρωτοπρόφερε άνθρωπος. Αν τις ξεστομίσεις, τότε ναι, σου κρεμάω την ταμπέλα σου φοράω και μια περικεφαλαία και φεύγω. Ούτε με κρατάει το <<ίσως>> ούτε με κάνει να προσπαθώ το <<μπορεί>>.

Όπως και να χει λοιπόν, η ειρωνεία μου είναι η ψυχραιμία μου. Ή καλύτερα είναι η τελευταία επαφή του εαυτού μου με την ψυχραιμία. Είναι η προσπάθεια μου να μη σε θυμώσω και να μη με θυμώσεις. Δε μ’ αρέσουν οι επιθετικότητες και οι παράνοιες. Η ειρωνεία μου τις καλύπτει και μην την παίρνεις στραβά, αυτός είναι ο τρόπος μου. Ένα ελάττωμα, αυτό της ευαισθησίας στα νεύρα, κι ένα προτέρημα, αυτό της κατανόησης του θυμού. Κρίνοντας από εμένα, καταλαβαίνω πόσο δύσκολο πράγμα είναι ο θυμός. Το βιώνω συχνά, γι΄ αυτό το λόγο προσπαθώ να μην το βιώνεις κι εσύ. Δέξου την ειρωνεία μου, δεν είναι τόσο κακιά όσο νομίζεις.