Η βαλίτσα του Οδυσσέα
Όλοι κάποτε βρεθήκαμε με μια βαλίτσα στο χέρι. Σ’ άλλες βάλαμε τα ρούχα μας, σ’ άλλες μαγιό και καπέλο, σ’ άλλες χαρές και λύπες.Κι εγώ θυμάμαι σαν να ‘ταν χθες εκείνη τη βαλίτσα που παραγέμισα, κάπου εκεί στα 22 μου χρόνια. Βαριά κι ασήκωτη την έκανα για να τα χωρέσει όλα. Έβαλα μέσα την κούπα του καφέ μου, τις ατελείωτες φωτογραφίες που γέμιζαν τον τοίχο μου, το άδειο μπουκάλι τζιν που ήπιαμε εκείνο το βράδυ με τη Μαρία και το Γιάννη. Κι εκείνο το φούτερ του πρώην μου έβαλα, που δεν ήρθε ποτέ να το πάρει κι ας είχαν περάσει δύο χρόνια.
Ούτε που κατάλαβα πως έκλεισε αυτή η βαλίτσα. Και πώς να κλείσει δηλαδή; Πως να χωρέσουν τόσες αναμνήσεις, τόσα γέλια και τόσα κλάματα; Τόσα αλκοολικά βράδια με τους φίλους μου, τόσα πρωινά που πήγαμε άυπνοι στη σχολή για να δώσουμε μάθημα χωρίς να υπάρχει καμία ελπίδα να το περάσουμε. Τόσα κι άλλα τόσα. Ανθρώπους ολόκληρους ήθελα να πάρω μαζί μου. Ανθρώπους που έγιναν δικοί μου και μετά βίας κατάφερα να χωρέσω μερικούς.
Κι όταν πια γύρισα πίσω, στο παλιό μου σπίτι, αυτό δεν ήταν πια το ίδιο. Ξένο έγινε χωρίς να καταλάβω πως και γιατί. Δεν ταίριαζε η βαλίτσα μου εκεί μέσα, ούτε εγώ η ίδια δεν ταίριαζα στο κρεβάτι μου. Που πήγε η πόλη μου; Που πήγαν οι άνθρωποι μου; Δεν ήταν πια αρκετοί οι γονείς μου και κάτι έλειπε. Η ζεστασιά και η συνήθεια. Η ανεμελιά και η αίσθηση της ελευθερίας. Και κάπου εκεί άρχισα να καταλαβαίνω τον Οδυσσέα που δε σταματούσε να μιλάει για τις περιπέτειες του. Τόσος αγώνας και τόση προσπάθεια για να γυρίσει πίσω κι εμείς δε μάθαμε ποτέ τι έγινε μετά. Εγώ προσωπικά, δεν πιστεύω ότι ο Οδυσσέας βρήκε τελικά όλα αυτά που ονειρευόταν. Κι αν τα βρήκε, τα όνειρά του άλλαξαν. Τώρα πια κανείς δεν καταλαβαίνει τα όνειρα και τις επιθυμίες του. Κι ο ίδιος προσπαθεί ακόμα γιατί δεν είναι πια ο ίδιος άνθρωπος.
Με τον ίδιο τρόπο προσπαθώ κι εγώ, σαν τον Οδυσσέα. Εγώ, εσύ κι ο καθένας που κουβαλάει μια τέτοια βαλίτσα στην ψυχή του. Κι όσο κι αν ανοίγω τη βαλίτσα ξανά και ξανά, ο χρόνος δε γυρίζει πίσω. Την κλείνω λοιπόν, με δάκρυα χαράς στα μάτια, το πήρα πλέον απόφαση. Έχω τόσες βαλίτσες να γεμίσω ακόμα…