Μια ολόκληρη ζωή μέσα από ένα άλμπουμ με φωτογραφίες
Ξύπνησε από τον ήχο της βροχής που χτυπούσε μανιωδώς το παράθυρο της. Ήταν Κυριακή.
“Δεν έχω τίποτα να κάνω”, ήταν η πρώτη της σκέψη. “Πρέπει κάτι να βρω να κάνω,δε μου αρέσουν οι άδειες μέρες. Πρέπει να τις γεμίζω, τις μέρες, τις ώρες, τα λεπτά. Περνάνε γρήγορα και πρέπει να τα αξιοποιώ”.
Το μάτι της πήρε ένα ντουλάπι που είχε να ανοίξει πολύ καιρό. Είχε μέσα άλμπουμ με φωτογραφίες. Φωτογραφίες από όλα τα στάδια της ζωής της…Έκανε καφέ, άναψε τσιγάρο και κάθισε στο μπαλκόνι. Γύρισε για λίγο στο σαλόνι να κατεβάσει και το τηλέφωνο, αυτή ήταν προσωπική της στιγμή δε χωρούσε κανείς άλλος. Έπρεπε να έρθει αντιμέτωπη με τους φόβους της, με τις αναμνήσεις της…
Άρχισε από τα ανώδυνα, εκεί που ήταν μωρό. Εκεί που όλο γελούσε, που οι γονείς της την είχαν αγκαλιά και γελούσαν και εκείνοι. Κοίτα να δεις, που τότε δεν καταλάβαινε τίποτα, ήταν πραγματικά ευτυχισμένη.
Και σιγά-σιγά μεγάλωνε, ήρθαν και οι φωτογραφίες από τότε που πήγε στο σχολείο. Φίλες που τότε περνούσαν όλη μέρα μαζί και τώρα δεν έχει επαφή με καμία τους. “Περίεργη που είναι η ζωή”, μονολόγησε.
Έσβησε το τσιγάρο της. Στις φωτογραφίες ήρθε και ο πρώτος της έρωτας, Χρήστο τον λέγανε; Ή μήπως Γιώργο; Πόσα δάκρυα είχε ρίξει για εκείνον όταν την άφησε, ένιωσε ότι τελείωσε ο κόσμος της, και τώρα τι; Ούτε το όνομα του δε μπορούσε να θυμηθεί;
Ήρθε και το πτυχίο της. Αμέ, η χαρά ζωγραφισμένη στο πρόσωπο της. Που να ήξερε τότε ότι δε θα της χρησιμεύσει ποτέ και ότι τζάμπα έβγαζε τα μάτια της μιας και δεν κατάφερε ποτέ να ασχοληθεί με τον τομέα της. Βλαστήμησε από μέσα της, πόσες λάθος επιλογές μπορεί να κάνει κάποιος;
Να και ο γάμος της, οι γονείς της πάντα δίπλα χαρούμενοι. Θα ήταν άραγε το ίδιο χαρούμενοι αν ήξεραν ότι η κόρη τους θα έπαιρνε διαζύγιο δυο χρόνια μετά γιατί θα έπεφτε θύμα ξυλοδαρμού από τον ίδιο της τον άντρα; Μάλλον όχι. Έπρεπε να ανάψει και άλλο τσιγάρο.
Φωτογραφία από την εγκυμοσύνη της. Προσπάθησε να συγκρατήσει τα δάκρυα της αλλά άδικος κόπος. Μόνη της ήταν ούτως ή άλλως ποιος θα την έβλεπε; Βγάζεις φωτογραφίες μόνο στις χαρούμενες στιγμές της ζωής σου γιατί αυτές θες να θυμάσαι μόνο, και όμως… οι άσχημες καταστάσεις δε χρειάζονται να τις απαθανατίσεις. Μένουν αποτυπωμένες στο μυαλό σου, όπως και εκείνης έμεινε για πάντα αποτυπωμένο το ότι έχασε το παιδί της από αιμορραγία εξαιτίας του ξυλοδαρμού.
Αν είχε φύγει νωρίτερα τώρα θα είχε το παιδί της μαζί. Τώρα δε θα ήταν τόσο μόνη, τώρα εκείνη θα ήταν μάνα. Μάνα; Τελικά κατάλαβε…μόνο εκείνη και ο πατέρας της ήταν πραγματικά δίπλα της σε όλη τη ζωή της. Έτρεξε στο σαλόνι και πήρε το ακουστικό στα χέρια της και πληκτρολόγησε το γνώριμο αριθμό του πατρικού της. Ήθελε απλώς να πει στους γονείς της πόσο τους αγαπάει…
“Ίσως είναι πια καιρός να αρχίσω να βάζω και καινούριες φωτογραφίες” ,σκέφτηκε. “Σίγουρα υπάρχουν όμορφες στιγμές που δεν έχω ζήσει ακόμη,σωστά;”