Να σε αγαπάς!

Μερικές φορές ως άνθρωπος έρχεσαι αντιμέτωπος με αντίξοες συνθήκες. Συνθήκες που προκαλούν την ύπαρξή σου ως άνθρωπος. Κάποιος σε πλήγωσε, σε τσάκισε, σ’ έφερε στο τέρμα… Κλείνεσαι στον εαυτό σου, δεν βλέπεις τίποτα απ’  τα δάκρυά σου και το μόνο που θέλεις είναι να κάνεις όλο αυτό τον πόνο που νιώθεις να φύγει… να μην τον νιώθεις πια. Δεν αντέχεις, η ψυχή σου καταρρέει. Έτσι παίρνεις το ξυράφι και κάνεις τον εαυτό σου να ματώσει… τόσο που  ο πόνος του σώματος να υπερισχύει του  πόνου που νιώθεις μέσα σου. Και ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι είσαι ακόμη ζωντανός… καθώς το αίμα κυλάει κόκκινο και τρέχει, νιώθεις μια απελευθέρωση, μια απενεχοποίηση. Και τότε ο πόνος φεύγει… ηρεμείς…

Το σημάδι όμως μένει. Και θα μείνει εκεί για πάρα πολύ καιρό ακόμη… όχι μόνο στο κορμί σου, αλλά στην καρδιά σου. Έτσι κάθε φορά που η πληγή μέσα σου θ’ ανοίγει, το ίδιο θα κάνει και η πληγή στο σώμα. Για να σταματά ο πόνος… «Είμαι καλά» λες στον εαυτό σου, κι όμως… δεν είσαι, γιατί έχεις ξεχάσει το πιο βασικό χαρακτηριστικό που σε κάνει άνθρωπο…. το να σε αγαπάς! Ένας άνθρωπος που αυτοτραυματίζεται, έχει παραιτηθεί απ’ την ίδια τη ζωή. Μπορεί να μην έχει φτάσει στο σημείο να βάλει τέλος σε αυτή, αλλά με το να την υποτιμά κατ’ αυτό τον τρόπο, έχει αρχίσει να παραιτείται… Η αποφυγή του πόνου, η άρνηση της ύπαρξης του ίδιου, είναι αναπόφευκτο ότι αν δεν γίνει κάτι κάποια στιγμή θα φτάσει στο απροχώρητο… και μετά… δεν υπάρχει γυρισμός.

Ο αυτοτραυματισμός δεν είναι κάτι που συμβαίνει στις ταινίες, ούτε είναι κάτι έξω από σένα. Είναι κάτι που συμβαίνει δίπλα σου κι εσύ δεν το έχεις καταλάβει. Είναι ένας φίλος σου, μια φίλη σου, είναι ένας συμμαθητής-τρια στο σχολείο που πηγαίνεις, είναι η αδερφή  σου, ο αδερφός σου. Το ότι δεν το βλέπεις, δε σημαίνει ότι δε συμβαίνει.  Δεν ξέρω τι γνώμη έχετε για τα παιδιά που κάνουν κακό στον εαυτό τους ή αν δεν το είχατε ποτέ στα υπ’ όψιν. Εγώ προβληματίζομαι. Προβληματίζομαι και πολύ μάλιστα, γιατί με αφορά! Με αφορά, γιατί δεν μπορώ να δεχτώ ότι επιτρέπουν στον οποιονδήποτε να τους κάνει να νιώθουν ότι η μόνη λύση που έχουν είναι αυτή. Δεν μπορώ να το χωνέψω ότι μια ανθρώπινη ζωή χάνεται έτσι άδικα. Είναι πράγματι κρίμα κι άδικο!

Θέλω να πω κάτι σε αυτό το σημείο πριν σε αφήσω. Αν είσαι κάποιος-α που κάνει κακό στον εαυτό του, σε οποιαδήποτε μορφή, είτε αυτο-τραυματίζεσαι, είτε λιμοκτονείς τον οργανισμό σου, είτε τον εξαντλείς σε οποιαδήποτε συνθήκη εξωτερική ή ψυχολογική, σταμάτα και κοιτάξου στον καθρέπτη. Κοιτάξου καλά. Είσαι αυτός που είσαι. Μην ντρέπεσαι, μην απολογείσαι γι’ αυτό. Είσαι αρκετός-η. Είσαι άνθρωπος και αξίζεις. Γι’ αυτό να σε αγαπάς!