Ο χειρότερος εχθρός μου; Ο εαυτός μου.

Και μείναμε πάλι εγώ και εσύ. Σε κοιτάω στον καθρέφτη και θέλω να ξεσπάσω πάνω σου για όσα περνάω, γιατί εσύ φταις. Ψέματα σου λέω πάλι.

Εγώ φταίω. Φταίω που δε σ’ αγαπάω όσο πρέπει, που πάντοτε βρίσκω κάτι άσχημο να πω για εσένα. Που δε σε εκτιμάω όσο σου αξίζει, που δε σε επαινώ όταν κάνεις κάτι καλό. Που πάντοτε θέλω να μου δίνεις και άλλα, και άλλα.

Ποτέ δεν είμαι ευχαριστημένη μαζί σου, με αυτό που αντικρίζω, με αυτό που είσαι. Και είναι πολύ άδικο για εσένα αυτό, προσπαθείς τόσο πολύ και ποτέ δεν έχεις κάποια επιβράβευση.

Ποτέ δε σου έχω πει πόσο όμορφη εικόνα έχεις μερικές φορές…

Όταν δεν είναι καλή όμως; Στο λέω ξανά και ξανά.

Ο χειρότερος εχθρός μου; Ο ίδιος ο εαυτός μου.

Και αν δεν αγαπήσεις εσύ τον εαυτό σου πως μπορούν να σε αγαπήσουν οι άλλοι; Πώς θα μπορέσεις να είσαι καλά με άλλους ανθρώπους όταν δεν τα έχεις βρει με εσένα; Με τον εαυτό σου που είναι ο μοναδικός που, αναγκαστικά θα είναι πάντα μαζί σου. Όλοι οι άλλοι περαστικοί είναι. Έρχονται και φεύγουν. Άλλοι για πολύ και άλλοι για λίγο. Άλλοι σε αγαπάνε πραγματικά και άλλοι όχι, μα κανένας δε πρέπει να νοιάζεται περισσότερο για τον εαυτό σου από ότι εσύ για εκείνον. Πρέπει να τον προστατεύεις, πρέπει να τον αγαπάς, πρέπει να τον θαυμάζεις και να προχωράς μαζί του σε κάθε δυσκολία. Πρέπει να τα καταφέρνεις και μόνος σου.

Όλη την ημέρα μπορεί να είσαι χαμογελαστός, μπορεί να τους ξεγελάς όλους, μα εκείνον δεν μπορείς να τον μπερδέψεις. Ξέρει κάθε φορά που δεν είσαι καλά. Για αυτό να τον αγαπάς,να μην αφήνεις κανέναν να προσπαθήσει να τον αλλάξει, είναι ένας και μοναδικός στον κόσμο για εσένα και του αξίζουν τα καλύτερα. Και ας μην το ξέρεις ακόμη.

Ο καλύτερος φίλος μου; Ο ίδιος ο εαυτός μου.