Παρατηρώντας τους ανθρώπους γύρω σου…

Όμορφο δεν είναι να παρατηρείς τους ανθρώπους γύρω σου; Εννοώ όταν καμιά φορά περπατάς μόνος σου στο δρόμο, δεν έχει τύχει να κοιτάς όσους περνάνε δίπλα σου; Είναι κάτι σαν παιχνίδι, προσπαθείς να μαντέψεις το χαρακτήρα τους, την διάθεση τους εκείνη τη στιγμή. Δεν είναι και δύσκολο.

Να, αρχίζεις τη βόλτα σου και πέφτεις πάνω σε ένα ζευγάρι ηλικιωμένων που κρατιούνται χέρι-χέρι. Να ‘ναι 80 χρονών; Και όμως, κρατιούνται χέρι-χέρι και κοιτάζονται με αγάπη. Μπορείς να κάνεις καμία αρνητική σκέψη μπροστά σε μια τέτοια εικόνα; Μάλλον όχι.

Εκείνη τη στιγμή μια κοπέλα με τη σχολική της τσάντα στους ώμους προσπερνάει φουριόζα το ζευγάρι χωρίς να τους ρίξει ούτε ένα βλέφαρο, φαίνεται εκνευρισμένη και συνεχώς κοιτάει το ρολόι της. Δε θέλει και αυτό πολύ φαντασία, άργησε στο μάθημα της και εκνευρίζεται με όσους περπατάνε αργά μπροστά της και την καθυστερούν ακόμη περισσότερο. Μα δεν ξέρει, ότι φταίνε οι φρενήρεις ρυθμοί της καθημερινότητας που της προκαλούν τα νεύρα και όχι όσοι απολαμβάνουν τη βόλτα τους.

Ένας άντρας λίγο πιο πέρα αφήνει ένα κέρμα μπροστά από μια γυναίκα που είναι καθισμένη στο έδαφος με ένα μωρό στην αγκαλιά της. Μπροστά της έχει πρόχειρα γραμμένα σε ένα χαρτόνι “πεινάω και εγώ και το παιδί μου,βοηθήστε”. Τα κέρματα που βρίσκονται μπροστά της δεν είναι πολλά, δυο γυναίκες μάλιστα που περνάνε από μπροστά της σχολιάζουν ότι θα έδιναν κάτι στη γυναίκα, αλλά που ξέρουν ότι όντως μένουν σε εκείνους τα χρήματα; Και ποιος ξέρει άλλωστε;
Να και ένα ζευγάρι καθισμένο σε ένα παγκάκι, με τον άντρα να κρατάει με το ένα χέρι την έγκυο γυναίκα του και με το άλλο, ένα καρότσι με ένα πανέμορφο μωρό μέσα. Οι γονείς κοιτιούνται συνεχώς μεταξύ τους και χαμογελάνε. Αν θέλαμε να περιγράψουμε την ευτυχία με μια εικόνα, ίσως ήταν η επικρατέστερη.

Κατευθυνόμενη στη στάση, έχοντας ήδη δει αρκετά έρχεται το λεωφορείο για το γυρισμό. Βυθισμένη στις σκέψεις μου βλέπω κάτι που μου τραβάει την προσοχή. Ένα παιδί με σύνδρομο Down κάθεται μαζί με τον πατέρα του και απέναντι στέκεται μια μικρή κοπέλα. Το παιδί της χαμογελάει και της λέει ότι είναι πολύ όμορφη.
“Και εσύ το ίδιο”, του απαντάει.
Και συνεχίζουν να μιλάνε μέχρι που φτάνει η ώρα το παιδί να κατέβει…Τότε της πιάνει το χέρι για να την χαιρετήσει και της στέλνει φιλιά μέχρι που κατέβηκε από το λεωφορείο.Τα λόγια του πατέρα του όμως ήταν τα πιο συγκινητικά.
“Έτσι κάνει κοπέλα μου κάθε φορά που παίρνει έστω λίγη αγάπη. Λίγη καλοσύνη φτάνει για να τον κάνει χαρούμενο”.
Λίγη καλοσύνη που δεν κοστίζει τίποτα, ας συμπληρώσω εγώ. Περιέγραψα πριν την εικόνα της ευτυχίας στο πρόσωπο μιας οικογένειας; Η τελευταία εικόνα έχει το πρόσωπο της καλοσύνης και της ανθρωπιάς.