Σχέσεις, υποσχέσεις, διαθέσεις.

Σχέσεις, υποσχέσεις, αληθινές, ψεύτικες, υποδυόμενες, αναβαθμισμένες.

Όλες αυτές οι υποστηριζόμενες, απόρρητες, μυστικοπαθείς και πόσων άλλων ειδών κατηγορίες, δεν μπορούμε να τις εντάξουμε και να τις κατατάξουμε ανάλογα με το τι πρεσβεύει και επιδιώκει ο καθένας από μας, τι σκοπούς, ανάγκες και δικά του κενά θέλει και επιδιώκει να καλύψει, να ανακαλύψει και στο τέλος ίσως ακόμα και να τα συγκαλύψει.

Στη ζωή μας ποτέ τα πράγματα δεν έρχονται όπως τις επιθυμούμε, ακόμα και όπως τις επιδιώκουμε πάντα θα υπάρχει μια Ανωτέρα Δύναμη ονόματι Θεός, ο Πλάστης και Δημιουργός μας, που θα οδηγεί, θα κατευθύνει και θα χαράσει τη δική του πορεία, απευθυνόμενη για μας, που εμάς, ούτε καν την παραμικρή ιδέα δεν έχουμε, ούτε φυσικά και περνάει από το μυαλό μας.

‘Αλλων είναι μικρό, στενό, κουφιοκεφαλάκηδες και σε άλλους είναι διευρυμένη επαρχία, να χαριτολογήσω, επεκτεταμένης και αυξημένης δραστηριοποίησής του και ενεργοποίησής του, με στόχο την ελευθερία σκέψης, θέσης, απόφασης, μα κυρίως στο να δώσει τη δυνατότητα και το δικαίωμα οι άλλοι να απευθυνθούν και να πάρουν τις ανάλογες αποφάσεις κρινόμενες από τα ήδη γεγονότα και συμβάντα.

Μα τις περισσότερες φορές, δεν είναι λίγες, κυρίως οι γυναίκες, που δε δέχονται, δε θέλουν και δεν πειραματίζονται πλέον στο να ζήσουν, να συμπορευτούν και να συνεχίζουν αντάμα για το κοινό τους καλό, το δικό τους, των παιδιών τους, γενικά της οικογενείας τους.

Γενικά και ποτέ αφηρημένα, θέλουν και παλεύουν να στηρίξουν τον εαυτό τους,να πάρουν δύναμη, μέσα από τον ίδιο τους τον εαυτό με μόνο σύνθημα και παρότρυνση, εσύ για μένα και εγώ για σένα.

Αν ο πατέρας μα κυρίως η μητέρα, δεν είναι σε καλή ψυχολογική κατάσταση, τότε όλοι γύρω τους δεινοπαθούν και χωρίς να υπερβάλλω εν τη ροή του λόγου μου, ασφυκτιούν και πνίγονται, μέσα στο ίδιο τους το οικογενειακό περιβάλλον, αλλά και ανάμεσα στα δικά τους αγαπημένα μεν πρόσωπα αλλά απέχοντας από αυτά.

Ναι μεν είναι παρόντα και παρευρισκόμενα, ως οντότητες παρουσίες, αλλά οι ψυχές τους,το είναι τους, απομακρυσμένο και βοά, μέσα από τις κραυγές των σιωπών τους, που ολοένα και μεγεθύνονται και αυξάνονται.

Απολύτως θεμιτές ή όχι, λαμβάνονται και οι αποφάσεις, στο να μη παλέψουν, να μην προσπαθήσουν, παρά να αφήσουν το χρόνο να κυλήσει και να φέρει ότι είναι δυνατόν και μη αποφευκτέο, παρά να κάνουν τη δική τους προσπάθεια και τα πρέπει των άλλων, να υπερτερούν, έναντι των δικών τους, μα αυτή τη φορά κοιτούν μπροστά τη ζωή τους το δικό τους καλό και μόνο απομονωμένο και απενεχοποιημένο από τα κλισέ και τους ηθικούς φραγμούς και αποστασιοποιήσεις.

Είναι πλέον στη θέση να αντικρύσουν τους άλλους κατάματα και να φωνάξουν, με όση δύναμη τους έχει μείνει και απομείνει, είμαι και εγώ εδώ, αξίζω, είναι καθήκον μου να σώσω τον εαυτό μου να σωθώ σ’ αυτές τις περιπτώσεις κανείς και τίποτα δε δύναται να αντισταθεί και να αντισταμήσει παράγοντες και συγκυρίες, αφού το μόνο επιδιωκόμενο, είναι να καταφέρει το πλήγμα,ενάντια στη δύναμη εκείνη, προσωποποιώντας το ταίρι τους, να την πονέσει θελημένα και να καταφέρει με τέτοιο τρόπο, όχι απαραίτητα ύπουλο και βασανιστικό, αλλά ειλικρινή, αληθινό και συνειδητοποιημένο ότι και αυτοί αξίζουν το μερίδιο, όχι της ευθύνης μόνο,αλλά και της καλοσύνης, της αγάπης τους.