Κάθε σημάδι έχει μια ιστορία

Κάθε σημάδι έχει μια ιστορία, είναι το σύμβολο από κάτι, κρύβει πίσω του ένα συμβάν, μια αφήγηση, μιαν ανάμνηση.

Είναι σημάδια που οι άνρθωποι επιδιώκουν να τα δείχνουν, γιατί θέλουν να αφήσουν την ιστορία να ειπωθεί, κι άλλα που τα κρύβουν γιατί κάποιες ιστορίες δεν είναι για όλους αλλά μόνο γι’ αυτόν που τις κουβαλάει μαζί του, πάνω του.

Είναι τατουάζ, μικρά, μεγάλα, σύμβολα ή ολόκληρες αναπαράστασεις, γεωμετρικά ή αφηρημένα, επαγγελματικά ή ερασιτεχνικά, εικόνες συναισθημάτων ή ειδώλων, εκφράσεις αγάπης, αφοσίωσης, αιώνιας μνήμης, ανάμνησης ή απλά καλαίσθητες εικόνες για να..κοσμούν το δέρμα. Είναι εκείνα που έχουν να πουν ιστορίες από λιμάνια, έρωτες, φυλακές κι άλλα που θυμίζουν μιαν άγρια εφηβεία, μια αντίδραση, απελευθέρωση ή μια απόφαση της στιγμής.

Είναι σημάδια από φιλιά σε μέρη ερωτικά που οι εραστές δεν ενδιαφέρονται αν θα φανούν ή όχι, γιατί δεν είναι εκεί η ουσία τους, αλλά στο πάθος, τον πόθο και τον έρωτα που ζήσανε. Είναι χαριτωμένα μωβ ασύμμετρα σημαδάκια σε λαιμούς, κάτω από πηγούνια, στο μπούστο, που όταν τα βλέπουμε γελάμε με ένα μειδίαμα εμπειρίας γιατί κάτι μας θυμίζουν, μας είναι γνώριμη και οικεία η ιστορία που αφηγούνται.

Είναι σημάδια που δεν κρύβονται, σημάδια από την γέννηση. Άλλα προσδίδουν χάρη κι άλλα ανασφάλεια. Άλλα υπογραμμίζουν τα χαρακτηριστικά κι άλλα ξεχωρίζουν έντονα. Κάποια μοιάζουν τυχαία με κάποιο σχέδιο και κάποια είναι ακαθόριστα, μοναδικά.

Είναι σημάδια από την παιδική ηλικία, απ’ αυτά που κανείς δεν γλιτώνει, που υποδηλώνουν κάποια ζαβολιά, σημάδια από γυαλί, φωτιά, από ζημιές, καβγάδες και παιχνίδια, σημάδια που θυμίζουν μια ανώμαλη προσγείωση με το ποδήλατο, τα ξύλινα σπαθιά των παιδικών φίλων ή έναν ζωηρό πετροπόλεμο.

Είναι και σημάδια που δε θυμίζουν πάντα ευχάριστες στιγμές, όμως είναι εκεί, για να θυμίζουν την αλλαγή, την δυνατότητα, την επιλογή. Για να θυμίζουν πως είναι παρελθόν, για να γίνονται αφορμή να υπογραμμίζουν ότι το μέλλον είναι εκεί για σημάδια ευχάριστα.

Τα σημάδια όλα έχουν τον ίδιο καμβά, κορμιά ανθρώπινα. Κι είναι άνθρωποι αυτοί που πότε αποστρέφονται τα σημάδια του κορμιού τους ακόμα κι αν τα ‘χουν επιλέξει εκείνοι, και πότε τ’ αγαπούν και τα βλέπουν σαν ξεχωριστά, σαν σύμβολα μοναδικότητας κι ευκαιρίες για φιλιά. Είναι αυτοί που στον καμβά τους γεμίζουν ιστορίες, παλιές αγάπες κι εντυπωσιακές εικόνες, είναι αυτοί που προτιμούν να τον κρατούν καθαρό, κι είναι κι αυτοί που στο κορμί τους δεν έχουν ζωγραφιές αλλά σημάδια χειρουργείων και νυστεριών από χέρια άλλων…

Είναι όλα αυτά τα σημάδια με τις ατέλειωτες ιστορίες που πάντα μας θυμίζουν ότι το παρελθόν..πέρασε κι ότι το μέλλον δεν έχει σχεδιαστεί σε κανέναν καμβά ακόμα…