Τι παίζει με την γενιά μας τελικά;

Τι γίνεται επιτέλους με την γενιά μας; Τι γίνεται με τα χρόνια μας; Χειροτερέψαμε; Καλυτερέψαμε; Μιλώντας βέβαια σε επίπεδο κοινωνίας. Δεν μπορεί ο καθένας μας να μην έχει ακούσει από μεγαλύτερο κυρίως αυτή την κλασική φράση “Η σημερινή γενιά έχει χαλάσει, όσο παλιότερα, τόσο καλύτερα”.
Αλήθεια τώρα; Πράγματι μπορείς να πιστέψεις κάτι τέτοιο; Πρώτον, μια γενιά κρίνεται μόνο από τους ίδιους της τους ανθρώπους και δεύτερον η φύση του ανθρώπινου μυαλού δεν αλλάζει, όσο μπορεί να πονηρευτεί ένας άνθρωπος τώρα, μπορούσε και πριν από 50, 100 , 200, 1200 χρόνια. Ότι τί δηλαδή τώρα η κακία και η πονηριά έκανε αναβάθμιση στον ανθρώπινο εγκέφαλο; Και δεν μπαίνω καν στον κόπο να επιχειρηματολογήσω με ιστορικά και μόνο παραδείγματα πονηριάς, κακίας και διαστροφής.
Αυτό που άλλαξε είναι η νοοτροπία των νέων ανθρώπων και άλλαξε προς την ειλικρίνεια. Η νέα γενιά βαρέθηκε το ψέμα και το κρύψιμο που κληρονόμησε από την παλαιότερη και δεν φοβάται να το πει αρχίζοντας από τα προσωπικά πάθη και λάθη του ο καθένας, δεν κρύβει μια άλλη ταυτότητα μέσα από κουστούμια του δήθεν.
Αφήνοντας έξω τον παράγοντα μόδα, βλέπουμε ο νέος και η νέα, πάνε να δουλέψουν από την πιο ταπεινή μέχρι την πιο επίσημη δουλειά, χωρίς να αποβάλλουν το προσωπικό τους στοιχείο και αυτό που τους εκφράζει. Πόσο εύκολο θα ήταν κάποιος με piercing ή τατουάζ να δουλεύει σε ένα γραφείο πριν 30-40 χρόνια χωρίς να είναι επικριτέο ή πόσο πιο ελεύθερα μπορούσε κάποιος να μιλάει ανοιχτά για την σεξουαλική του ταυτότητα πριν χρόνια σε σχέση με σήμερα.
Δεν λέω ότι είναι όλα τέλεια και αγγελικά πλασμένα, ποτέ δεν είναι και ποτέ δεν θα γίνουν, γιατί η ανθρώπινη φύση έχει πάντα αδυναμίες, λέω απλά ότι υπάρχει περισσότερη αλήθεια στο ποιος είναι ο καθένας και τι θέλει, χωρίς να κρύβεται.
Η νέα γενιά βάζει τα γυαλιά στην παλαιότερη που είχε μάθει να μην αναγνωρίζει φανερά τα λάθη και τα γούστα της ή έπνιγε τον τρόπο που της άρεσε να εκφράζεται, γιατί ο καθωσπρεπισμός της λάτρευε το ψέμα και την άρνηση.