Τί συμβαίνει όταν ερωτευόμαστε;

Έρωτας… ένα όμορφο συναίσθημα που σου κλέβει την ανάσα κι όμως εσύ επιζητάς απεγνωσμένα την ασφυξία του. Τι πραγματικά συμβαίνει όμως όταν ερωτευόμαστε; Υπάρχει κάποιο μαγικό όριο που ξεπερνώντας το, χτυπά συναγερμός και καταλαβαίνουμε ότι έχουμε ερωτευτεί; Πιστέψτε με, αν υπήρχε όντως κάτι τέτοιο τα πράγματα θα ήταν πολύ πιο απλά. Όμως δεν ισχύει κάτι τέτοιο για τον έρωτα. Ότι κι αν λένε, δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Ο έρως, όπως τον αποκαλούσαν και οι αρχαίοι Έλληνες, είναι ένα πρωτόγονο συναίσθημα που δε γνωρίζει όρια και λογική.

Είναι μια φλόγα που σιγοκαίει λίγο πολύ στις καρδιές όλων, αλλά με το σωστό άτομο γίνεται πυρκαγιά και σου καίει το μέσα τόσο έντονα, που μπορείς να γευτείς το κάψιμο σε κάθε ανάσα που παίρνεις, σε κάθε βήμα που κάνεις, σε κάθε σκέψη που διανοείσαι. Τότε πανικοβάλλεσαι, φοβάσαι και κάνεις ότι περνάει απ’ το χέρι σου για να το καταπολεμήσεις. Γιατί οι άνθρωποι φοβούνται να νιώθουν ευάλωτοι εξαιτίας ενός άλλου ανθρώπου.

Το μισούμε όταν στην ψυχαναγκαστική μας ύπαρξη έρχεται ένας άλλος άνθρωπος και πλέον ό,τι κάνουμε είναι με άμεσο ή έμμεσο στόχο να έρθουμε ένα βήμα πιο κοντά μαζί του. Στον άνθρωπο αρέσει ο έλεγχος, τον απολαμβάνει.

Ξαφνικά όμως πνίγεσαι, σου κόβεται η ανάσα, νιώθεις ανήμπορος χωρίς το αντικείμενο του πόθου σου και αυτό είναι η μεγαλύτερη εξάρτησή σου. Μια εξάρτηση χειρότερη και από ναρκωτικό, μιας και θέλεις όλο και περισσότερο να βυθίζεσαι σ’ αυτή… και δεν υπάρχει γυρισμός. Υπάρχει μόνο το τέλος. Δεν υπάρχει μέτρο στον έρωτα. Ή είσαι μέχρι το κόκαλο, ή δεν είσαι.

Προφανώς αντικείμενο της περιγραφής αυτής δεν είναι οι νεανικοί έρωτες. Εκεί τα πράγματα ομολογώ ότι είναι σχετικά πιο απλά. Ερωτεύεσαι κάποιον, κάτι πηγαίνει στραβά, παύεις να καλλιεργείς το ίδιο συναίσθημα και σε λίγο καιρό το έχεις ξεχάσει. Μιλάμε για τους έρωτες που μπορούν και καίνε την ψυχή μας για χρόνια… Χρόνια που μας φαίνονται αιώνες, γιατί δεν μπορείς να το αντέξεις από ένα σημείο και μετά.

Πέφτει βαρύ το φορτίο. Γιατί είναι μια κατάσταση που εξαπλώνεται σε κάθε κύτταρο της ύπαρξής σου. Ξεκινά όμορφα, μ’ ένα σκίρτημα… και μετά όλος ο εσωτερικός σου κόσμος βιώνει την απόλυτη καταστροφή και αναδόμηση. Ή τουλάχιστον έτσι νιώθεις μέσα σου ότι συμβαίνει. Σε κατακλύζει η επιθυμία και σε καίει ο πόθος. Μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα, λεπτό προς λεπτό.

Σε πονάει και σε τραβάει όλο και πιο πολύ ταυτόχρονα… μέχρι που πια πνίγεσαι. Καίγεσαι ολόκληρος και το απολαμβάνεις. Το θέλεις αυτό το κάψιμο, το αναζητάς σαν να εξαρτάται η ζωή σου απ’ αυτό…

Και στην πρώτη ανταπόκριση που συναντάς στο συναίσθημα αυτό, δύο πυρκαγιές συναντιούνται και γίνεσαι ολοκαύτωμα… Έρωτας… το μόνο πράγμα για το οποίο αξίζει να ζεις και να πεθαίνεις.