Το παιχνίδι των εγωισμών

Ένα παιχνίδι για γερά νεύρα και γερά στομάχια.Είναι αυτό που έχει καταντήσει τους έρωτες σκληρούς κι απάνθρωπους, με βασικό σκοπό του παιχνιδιού να κάνεις τον αντίπαλο να σ’ ερωτευτεί.

Ένα παιχνίδι δύο ατόμων αυστηρά, κατά τη διάρκεια του οποίου απαγορεύεται να ερωτευτείς και όλα γυρίζουν γύρω από τον εγωισμό σου. Σημασία έχει να πετύχεις το στόχο σου ακόμα και με χτυπήματα <<κάτω από τη μέση>> και το σίγουρο είναι πως, αν ο αντίπαλος είναι καλός θα σου τα ανταποδώσει όλα ένα προς ένα. Μέσα σ’ αυτό και οι δύο αντίπαλοι εξελίσσονται σε αγέρωχους, ακατανίκητους πολεμιστές που μάχονται για την ολοκληρωτική καταστροφή του άλλου. Στο τέλος, ο μεγαλύτερος εγωιστής αναδεικνύεται νικητής του παιχνιδιού.

Μα επιτέλους, από πότε κάναμε τον έρωτα πόλεμο; Από πότε αρχίσαμε να παίρνουμε το παιχνίδι των εγωισμών στα σοβαρά; Όσο φαντασμαγορικό και να είναι στην αρχή, στην πορεία κουράζει και γι΄αυτό το λόγο πρέπει να σταματάει. Πρέπει να έχει happy end, όπως τα παραμύθια, με τους δύο μονομάχους να παραδέχονται ότι σ’ αυτή τη μάχη είναι και οι δύο ίσοι. Και οι δύο πρέπει να είναι νικητές κι αφού έζησαν αυτοί καλά, ζήσαμε εμείς καλύτερα…

Αντί γι΄ αυτό, όχι μόνο happy end δεν έχει το παιχνίδι, αλλά ξυπνάνε ακόμα και τα πιο άγρια ένστικτα των πολεμιστών. Μια ατελείωτη επιμονή που προκύπτει από το πουθενά και οδηγεί σε αλληλοσπαραγμό. Λες και είμαστε άγρια θηρία, συνεχίζουμε το παιχνίδι μέχρι κάποιος να παραδοθεί. Μόνο τότε το παιχνίδι τελειώνει με το νικητής ν’ απογοητεύεται. Δεν έχει νόημα, δεν έχει ουσία το παιχνίδι μ΄ έναν αχρηστευμένο αντίπαλο.

Όλοι εσείς εκεί έξω επανεξετάστε το παιχνίδι σας παρακαλώ, γιατί κάπου χάσαμε το αληθινό νόημα του και πρέπει επειγόντως να το ξαναβρούμε. Κι αν μεγαλώσαμε και δεν πιστεύουμε πια σε παραμύθια, σ’ αυτό το παραμύθι αξίζει όλοι να πιστεύουμε: Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ο έρωτας. Δεν ήταν ούτε πόλεμος, ούτε παιχνίδι, ούτε εγωισμός. Έρωτας ήταν. Απλός, καθαρός, αγνός έρωτας.