Ζηλεύεις. Έχεις σκεφτεί γιατί;

Πάλι είμαι αγχωμένη με την ύλη των διεθνών σχέσεων που δεν ξέρω πότε θα βγάλω αφού γράφω σε λίγες μέρες, μόνο που αυτή τη φορά μπερδεύτηκαν στο σκηνικό κι άλλα μαθήματα (δε χρειάζεται να ξέρετε πόσα) μαζί με τις σκέψεις μου περί ενός μεγάλου θέματος που αφορά αρκετό κόσμο εκεί έξω. Αναφέρομαι στο πράσινο τερατάκι που ακούει στο όνομα “ζήλια” και συνήθως φυτρώνει ανάμεσα σε δύο άτομα που είτε περνούν αρκετό χρόνο μαζί είτε είναι σε σχέση. Κακό πράγμα, όμως είναι λίγοι εκείνοι που καταφέρνουν να το εξοντώσουν πριν μεγαλώσει αρκετά και κάνει αυτό που κάνουν συνήθως τα τέρατα : ζημιές. Σε τι όμως οφείλεται αλήθεια η ζήλια;

Κάποιοι υποστηρίζουν πως ζηλεύει όποιος είναι ερωτευμένος με τον άλλο και φοβάται πως θα τον χάσει. Κάποιοι άλλοι πάλι λένε πως ζηλεύουν όσοι αισθάνονται ανασφάλεια αρχικά με τον εαυτό τους και στη συνέχεια με τη σχέση τους. Θεωρούν πως δεν είναι αρκετά όμορφοι, έξυπνοι, αστείοι ή γενικότερα ελκυστικοί και σκέφτονται υπερβολικά το ενδεχόμενο το έτερον τους ήμισυ να βρει κάποιο άτομο, καινούριο ή από το κοντινό του περιβάλλον που να ταιριάζει καλύτερα στην εικόνα που έχει στο μυαλό του ως “τον τέλειο σύντροφο” και να τους αφήσει. Ονομάζουν τον εαυτό τους ανεπαρκή και δημιουργούν εικόνες στις οποίες ο/η σύντροφος τους είναι πιο χαρούμενος μαζί με κάποιο/α άλλο/η. Ταυτόχρονα ψάχνουν αφορμές για να επιβεβαιώσουν τις εικασίες τους και δίνουν στο τερατάκι τροφή για να μεγαλώσει.

Δε λαμβάνουν όμως υπ’όψη τους πως αν το έτερον ήμισυ δεν τους θεωρούσε εξ’αρχής όμορφους, έξυπνους, αστείους κι ελκυστικούς δε θα ήταν μαζί τους τη στιγμή που μιλάμε, αλλά θα την είχε κάνει με ελαφρά πηδηματάκια όταν άρχισε να τους γνωρίζει ώστε να θέλει να περάσει χρόνο μαζί τους. Γιατί όταν θέλουμε κάποιον πολύ φοράμε ενστικτωδώς παρωπίδες και αγνοούμε το καμπανάκι της λογικής που χτυπάει μανιασμένα με στόχο να μας υπενθυμίσει πως όλα είναι μέσα στο κεφάλι μας και το άτομο μας αλήθεια πιστεύει πως είμαστε ξεχωριστοί. Γιατί γνωρίζουμε τον εαυτό μας καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο στον κόσμο, μας έχουμε δει στα χειρότερα μας, χωρίς μακιγιάζ, να τρώμε σα να μην υπάρχει αύριο ή να κάνουμε πράγματα που θεωρούνται αηδιαστικά και δε σκεφτόμαστε πως όλοι στην πραγματικότητα τα ίδια ακριβώς κάνουν όταν είναι μόνοι τους.

Ξεχνάμε τη μοναδικότητα που μας χαρακτηρίζει και την ομορφιά που κρύβουμε μέσα μας. Βάζουμε τις αρνητικές σκέψεις μας σε μια γυάλα και παγιδευόμαστε σε αυτή μαζί τους διαγράφοντας το ενδεχόμενο να έχουμε άδικο και απλά να δημιουργούμε θέμα για το τίποτα. Όλα αυτά όμως δεδομένου του ότι το έτερον ήμισυ είναι αθώο. Τι γίνεται όμως όταν οι υποψίες μας είναι βάσιμες; Όταν ο αγαπημένος μας μας παραμελεί για να περνάει περισσότερο χρόνο με τους φίλους του; Όταν εκείνη η φίλη του που δε συμπαθούμε ιδιαίτερα τον βλέπει περισσότερο από μας; Τι συμβαίνει όταν εντελώς τυχαία μάθουμε κάτι που δε μας αρέσει καθόλου κι επιβεβαιώσουμε την εγκυρότητα του; Όταν, με απλά λόγια, φυτρώσει ένα χαριτωμένο (κατά προτίμηση) κερατάκι στο όμορφο κεφαλάκι μας και δεν ξέρουμε πως να το χειριστούμε; Γιατί, για να λέγεται και του στραβού το δίκιο, ωραία τα καπέλα, μα δεν προορίζονται για όλες τις περιστάσεις.

Σε αυτήν την περίπτωση, πριν προχωρήσουμε σε ακρότητες καλό είναι να μιλήσουμε-aka-προειδοποιήσουμε τον (προσεχώς) πρώην αγαπημένο μας πως είμαστε ενήμεροι για τις δραστηριότητες του και από κει και πέρα είναι στο χέρι μας πως θα αντιδράσουμε. Κάποιοι είναι ιδιαίτερα ψύχραιμοι και σκέφτονται το ενδεχόμενο της συγχώρεσης. Κάποιοι άλλοι το λύνουν με φωνές, ενώ κάποιοι άλλοι απλά προχωράνε παρακάτω και μαθαίνουν στην πορεία να αγαπάνε τον εαυτό τους και να εμπιστεύονται το ένστικτο τους.

Όπως και να έχει η κατάσταση, η συζήτηση είναι πάντα η καλύτερη λύση με την προϋπόθεση και οι δυο πλευρές να είναι ειλικρινής και να μη φοβούνται να “ανοιχτούν” στο σύντροφο τους. Είναι όμορφο το να μοιράζεσαι τις σκέψεις σου με έναν άνθρωπο που σε καταλαβαίνει και δείχνει να σε νοιάζεται. Έτσι έρχεσαι πιο κοντά του και του δίνεις την ευκαιρία να σε γνωρίσει καλύτερα και να σε εκτιμήσει περισσότερο σαν άτομο. Πάντα πρέπει να έχουμε γύρω μας ανθρώπους που μας κάνουν να αισθανόμαστε όμορφα με τον εαυτό μας, να μας ανεβάζουν το ηθικό και να μας κρατάνε μακριά από αρνητικές σκέψεις, είτε αυτά ανήκουν στο φιλικό μας περιβάλλον είτε στο οικογενειακό. Το μόνο σίγουρο είναι πως αν το άτομο που έχεις δίπλα σου δε σε κάνει να νιώθεις σίγουρος/η για τον εαυτό σου, γεμάτος/η και μοναδικός/ή κάποιος κάτι κάνει λάθος.