Ζω ανάμεσα σε νεκρούς;

“Τα τελευταία χρόνια νιώθω ότι ζω σε μια πόλη γεμάτη νεκρούς ανθρώπους, μου δίνουν την αίσθηση ότι όλα έχουν τελειώσει , νιώθω παρά την προσπάθεια μου να ξεχωρίσω από το πλήθος , να μου μεταδίδουν συνέχεια το καταστροφικό τους τέλος και να με κάνουν να αισθάνομαι ότι και το δικό μου τέλος αργά η γρήγορα θα έρθει,προσπαθώ να καταλάβω τον κόσμο που έχει έχει κλειστεί πίσω από την πόρτα του σπιτιού του,αποφεύγει την επαφή με συγγενείς και φίλους και φτιάχνει στο γεμάτο με άγχος μυαλό του σενάρια καταστροφής.

Με τίποτα δεν μπορώ να καταλάβω τον λόγο που πρέπει να νιώθω μειονεκτικά και να ντρέπομαι επειδή μπορεί να περνάω καλά και να προσπαθώ να βελτιώσω την ποιότητα της ζωής μου,έχουμε φτάσει στο σημείο να φοβόμαστε να λέμε ότι είμαστε καλά και να μοιραζόμαστε την χαρά μας επειδή φοβόμαστε ότι θα μας γκαντεμιάσουν η θα μας πουν φαντασμένους.

Θέλω να πιστεύω ότι οι άνθρωποι που έχουν μετατραπεί σε ζόμπι, και έχω φτάσει στο σημείο να έχω 4 μόνο φίλους, γιατί οι υπόλοιποι κάπου χάθηκαν, ξέρεις τώρα δουλειά, σπίτι – σπίτι, δουλειά ( που η μισή Ελλάδα είναι άνεργοι) , δεν έχω που να αφήσω τα παιδιά κτλ. , να το δουν αλλιώς το σκηνικό, διότι ο χρόνος κυλάει και ο χρόνος είναι ακριβός.Όσο πιο σύντομα θα καταλάβεις ότι ζεις κάτι μοναδικό και εκτιμήσεις το λεπτό που έφυγε, και το αύριο που λογικά θα έρθει, θα δεις που όλα θα είναι διαφορετικά.

Για να λειτουργήσει ξανά η κοινωνία μας και να ξανά βρούμε τον πολιτισμό που χάθηκε μέσα σε λίγα χρόνια , η λύση δεν είναι το χρήμα, σας τα έχουνε πει λάθος.Είναι η στήριξη , ο σεβασμός , η ειλικρίνεια, η αγάπη.Το χρήμα είναι ένας αριθμός μεταβλητός , ενώ ένας λαός ενωμένος είναι αριθμός αξεπέραστος…

Είναι 03:34 την νύχτα, δεν είχα ύπνο, και έγραψα κάτι που με προβλημάτιζε καιρό, και κάτι τελευταίο , κοιτά να μην πληρώσεις τον χρόνο με την ζωή σου.