Πάντα κάτι σου ξεφεύγει
Ένα καρδιογράφημα η ζωή μας. Τρέχεις πίσω από τα γεγονότα, πίσω από τις εξελίξεις της ίδιας σου της ζωής και τελικά πάντα κάτι σου ξεφεύγει. Έτσι αναπάντεχα έρχεται το απρόοπτο και σε πιάνει αδιάβαστο. Ξαφνικά στέκεσαι με το ένα πόδι στον τοίχο, σαν σε τιμωρία, χωρίς να μπορείς ν’ αντιδράσεις.
Μια τυχαία συνάντηση. Ο γνωστός άγνωστος που έχεις χρόνια να δεις, ξαφνικά πέφτει πάνω σου. Μέσα απ’ όλο το πλήθος, εκείνος βρίσκεται στο ίδιο σημείο με σένα το ίδιο δευτερόλεπτο. Ένα μονάχα δευτερόλεπτο. Τι κι αν έκανες πως δεν τον είδες; Ένα στιγμιαίο βλέμμα κι όλα άλλαξαν. Πόσες πιθανότητες είχες να περάσει από την άλλη πλευρά την ίδια στιγμή; Πόσες να πήγαινες από άλλο δρόμο; Πόσες να περάσει από το ίδιο σημείο λίγο αργότερα; Όμως όχι. Έπεσες στο 1% των πιθανοτήτων λες και η μοίρα ξεκαρδίζεται μαζί σου.
Τα επόμενα λεπτά, ο σκληρός σου δίσκος επαναφέρει στη μνήμη σου όλες τις στιγμές σας. Μια ταινία που περνάει μπροστά απ’ τα μάτια σου σε slow motion. Έχασες το λε
ωφορείο. Μόλις πέρασε κι εσύ στεκόσουν εκεί. Φτάνοντας σπίτι σε περιμένει ένα φιλί ένα χάδι και μια αγκαλιά. Δεν είναι το ίδιο, κάτι έχει αλλάξει. Δεν τα ποθείς πια και σου φαίνονται αδιάφορα. Το ίδιο πρωί είχες ξυπνήσει σ’ αυτή την αγκαλιά, ήσουν ερωτευμένη, είχες την απόλυτη ευτυχία. Τώρα νιώθεις σαν να ‘χεις απατήσει τον έρωτα σου. <<Έχει νόημα να μείνω;>>, σκέφτηκες. Κι έμεινες για ένα τελευταίο βράδυ. Ξημέρωσε και μάτι δεν έκλεισες. Τώρα προσπαθείς να εξηγήσεις στον έρωτα σου τ’ ανεξήγητα. <<Θέλω να χωρίσουμε. Θέλω να μείνω μόνη μου.>> λες και δεν τολμάς να κοιτάξεις στα μάτια τον άνθρωπο που έχεις απέναντι σου. Σιχαίνεσαι τον εαυτό σου για το άθλιο ψέμα σου και προχωράς στο επόμενο βήμα. << Μου λείπεις, θέλω να σε δω…>> πληκτρολογείς. Όλη σου τη μιζέρια την έκλεισες σ’ αυτό το μήνυμα. Είχες τη δυστυχία, σ’ έδιωξε και βρήκες την ευτυχία. Και τώρα διώχνεις την ευτυχία σου γιατί ξανά θες τη δυστυχία σου πίσω.
Περίεργα παιχνίδια παίζει το μυαλό του ανθρώπου. Κι η απάντηση που θες δεν έρχεται, αλλά εσύ έχεις ήδη δυστυχήσει. Δε σε χωράει το σπίτι σου κι η μοναξιά σου. Δεν μπορείς να συγκεντρωθείς στη δουλειά σου και οι φίλοι σου δεν αντέχουν τα νεύρα σου. Τώρα η ευτυχία σου δε σηκώνει πια το τηλέφωνο.
Είσαι ήδη στη μέση του βυθού και δεν μπορείς ν’ ανασάνεις. Χωρίς γιατί και πως κρεμάς και μια άγκυρα στο πόδι σου, έτσι, για να πας ακόμα πιο κάτω. Χτυπάς το κουδούνι και χαστουκίζεις τη δυστυχία σου στο πρόσωπο. Την κατηγορείς που ήρθε πίσω σε σένα, που σου κατέστρεψε στη ζωή. Μα εσύ την έφερες είναι η αλήθεια. Αν ήσουν πραγματικά ευτυχισμένη τίποτα απ’ όλα αυτά δεν θα συνέβαινε. Είναι που ποτέ δεν έβαλες μια τελεία παρά μονάχα μερικά δειλά αποσιωπητικά.
Απεγνωσμένα κι απελπισμένα πια, προσπαθείς να πείσεις τη δυστυχία σου να γίνει ευτυχία. Τρία γράμματα ζητάς να φύγουν. Και φεύγουν. Μα η ζωή αγάπη μου είναι γεμάτη από πυροτεχνήματα που σου σκάνε στα μούτρα με δύναμη. Αποτυχία έγινε τώρα η δυστυχία σου. Εσύ την έφτιαξες κι έφτασες επίσημα στον πάτο με την άγκυρα δίπλα σου. Για κοίταξε πιο προσεκτικά… Τα δεσμά σου λύθηκαν. Εσύ επιλέγεις.
Θα κολυμπήσεις ή θα μείνεις στον πάτο;
Υ.Γ. : και μετά σου λένε, οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική!